Het ECS is een moderne culturele instelling die de herinnering aan ons grootste maatschappelijk succes consolideert - de overwinning van Solidarność. Het is een museum ter herdenking van de revolutie van Solidarność en de val van het communisme in Europa, maar ook een educatief centrum, onderzoekscentrum, archief, bibliotheek en mediacentrum. Maar ook een openbare ruimte, een ontmoetingsplaats voor burgers die zich verantwoordelijk voelen voor de ontwikkeling van democratie: een zone van solidariteit en burgerschap.
De vakbeweging Solidarność vond haar oorsprong in diverse stakingscomités op de werven van Gdańsk en Gdynia in de jaren zeventig. Opmerkelijk was de samenwerking tussen de arbeiders, intellectuelen en de Rooms-Katholieke Kerk, die van cruciaal belang zou blijken bij het succes van Solidarność.
Op 13 december 1981 kondigde regeringsleider Wojciech Jaruzelski, onder druk van de Sovjet-Unie, de staat van beleg af. Vele leiders van de beweging werden tijdelijk gevangengezet en op 8 oktober 1982 werd de vakbeweging verboden. Vanaf juli 1983 werd de staat van beleg ingetrokken, maar de staat hield grip op zijn burgers en het politieke leven. Bovendien werd het voedsel gerantsoeneerd tot in de late jaren tachtig.
Kernpunten van de Solidarność-strategie waren:
1. principiële geweldloosheid
2. alleen realistische concessies eisen
3. de communistische machthebbers een (morele) spiegel voorhouden
Gedurende die jaren tachtig bleef Solidarność alleen bestaan als ondergrondse beweging, ondersteund door de kerk en de Amerikanen. Aan het einde van de jaren tachtig was de beweging, mede dankzij de steun van paus Johannes Paulus II, sterk genoeg om Jaruzelski's hervormingspogingen te frustreren. Door stakingen overal in het land was de regering in 1988 gedwongen om opnieuw met Solidarność in dialoog te treden.
In april 1989 werd Solidarność weer gelegaliseerd, na rondetafelbesprekingen die in februari 1989 waren begonnen, en mocht het meedoen aan de eerste (gedeeltelijk) vrije verkiezingen in een communistisch land. De communisten behielden 50% van alle zetels in de Sejm, de Poolse Tweede Kamer. De overige zetels waren vrij verkiesbaar, evenals alle 100 zetels in de opnieuw opgerichte Senaat. De leden van Solidarność veroverden bijna alle vrij verkiesbare zetels in de Sejm en alle zetels in de Senaat.
